Al vaker met dat bijltje gehakt hebbende

Mensen, ik luister naar Ludovico Einaudi en ik begin deze blog te schrijven met een serieuze kikker in mijn keel. …Hm, misschien kan ik beter bij het begin beginnen:

mijn lezers weten dat ik bezig ben, al meer dan een decennium, om mijn autobiografie te gaan schrijven.. Het kwam er maar niet van, hoewel ik al zeker zeventien beginversies op papier (lees: harde schijf) heb staan.

Nadat mijn moeder vorig jaar is gestorven, vond ik dat ik er niet meer omheen kan. Ik MOET die biografie gaan schrijven. Niet alleen voor mezelf, maar veelal voor de mensen om me heen en die van mijn bestaan weten – dat zijn er intussen een ietsje meer geworden omdat ik in de aanloop andere boeken, korte verhalen en gedichten ben gaan schrijven. Het zijn geen bestsellers omdat ik vanwege mijn nah niet meer over de marketingskills beschik en ook niet de kracht bezit om uit te zoeken wat of wie me daarmee kan helpen. Het is een niche markt, zeg ik dan maar.

Door middel van mijn autobiografie wil ik dat mensen doorhebben dat het verraderlijke, achterbakse en onzichtbare nah iemand volledig verandert, dat het je in een diepe put kan doen belanden die naar middenaarde leidt, maar die je ook zo gelukkig kan laten voelen dat je op zoek gaat naar dat addertje onder het gras. Maar ik ben misschien te wantrouwend, altijd al geweest, dat is waarschijnlijk niet veranderd.

Toch heb ik eerst twee wedstrijdverhalen geschreven om er weer in te komen omdat ik na mijn gemantelzorg de draad kwijt was van hoe te schrijven. Maar de woorden beginnen zich langzaamaan wat soepeler te vormen en nu ben ik bezig met de outline van dit boek over mijzelf. Gelukkig heb ik nu het gevoel dat ik het niet alleen hoef te doen, want Marion, mijn gedreven begeleider waar het nah betreft, houdt me in de gaten.

Ik heb ook drie autobiografieën gekocht om een beetje de sfeer te proeven van dit genre, want ik heb dan wel vier boeken op mijn naam staan, dat ze fictief zijn, is een feit. Mijn biografie is geen fictie, het gaat over mezelf als schrijver en wat nah heeft gedaan en zal blijven doen met en in mij.

Ik weet niet wie het boekje van Martine Bijl al heeft gelezen. Dit boekje is het eerste – ik beschouwde het altijd als heiligschennis om een boek vol arceringen te zetten – waarin ik heb gearceerd wat op mij van toepassing is net als de situaties die ik herken en waar ik misschien mijn ding over kan zeggen.

De kikker is inmiddels verdwenen, dat doet hij meestal als ik ga schrijven en dat is goed, maar het is ook goed dat ik hem had, want emotie betekent dat dit iets betekent.

Of zou het aan de muziek van Ludovico Einaudi liggen?

In ieder geval, Martine Bijl, bedankt voor je Rinkeldekink en ik hoop dat je ET als een familielid hebt kunnen beschouwen, want hij zal altijd bij je zijn gebleven. Ik zou je dit graag laten weten, maar ik heb geen idee hoe …

Eigenlijk schandalig dat ik niet weet hoe mijn ET eigenlijk heet, hij is al achtendertig jaar oud.