#Chansons Tranen in het Frans.
Als ik mezelf onder de loep neem, dan ben ik geen bijzonder teergevoelig mens, als in dat ik bij elk weerzien mensen wil huggen en tranen met tuiten huil bij eender welke begrafenis.
Toch ben ik mezelf tegengekomen. Ik kan ook zeggen dat ik mezelf heb verrast, want tijdens het kijken naar het programma Chansons op NPO1 heb ik mezelf betrapt op een bijna onophoudelijk kippenvelgevoel. Ik merk dat de welbekende brok in de keel nooit ver weg is, maar in de aflevering over het joie de vivre staand bij het familiegraf van Charles Aznavour stonden de tranen daadwerkelijk in mijn ogen.
Het beluisteren van Édith Piaf, Jacques Brel, Serge Gainsbourg, Charles Aznavour en Dalida is niet minder dan een cumulatieve kippenvelervaring die de ene keer meer dan de ander wordt begeleid door de brok in de keel. Dan wil ik de Franse taal beter kunnen spreken, dan wil ik de chansons kunnen meezingen, dan wil ik me bevinden in de Parijse straten, terug in de tijd, terug in mezelf en terug naar het geluk. Ik ben dan ook ziekelijk jaloers op al die Parijzenaren die op straat al die chansons woordelijk kunnen meezingen alsof ze ze zelf hebben geschreven, alsof ze het monopolie erop hebben. En dat hebben ze ook, want wij kennen deze chansons niet meer. Ze staan niet eens in de top 2000. Schande!
Het is vooral de melancholie, die me in haar greep houdt. De melancholie die vanaf mijn jeugd deel van me uitmaakt. Dus ook de romantiek van “vroeger was alles beter” – wat per definitie niet waar is – speelt hier een niet te onderschatten rol. Het gevolg is dat mijn pragmatische kant in dit geval zodoende volledig wordt ondergesneeuwd.
Vast draagt ook het heengaan van mijn moeder en het erop volgende rouwproces eraan bij dat mijn tranen losser zitten dan ik gewend ben. Aldus is het niet vreemd dat ik het verdriet van Mathijs van Nieuwkerk niet onbewogen kan aanzien. Ik vond het mooi.
Ik vind het prachtig.
3 reacties
Jacques Smeets
Begrijpelijk dat jij ontroerd raakt door Franse muziek. Dat doe ik ook. Schrijver Ton van Reen uit Maasbree plaatst regelmatig schitterende chansons van sommige voor mij tot dan toe onbekende chansonnières op FB. In de jaren 70 en 80 luisterden ik, samen met mijn vrouw, naar de Belgische radio. Daar hoorden wij heel regelmatig Franse muziek. In die tijd kocht ik ook lp’s met Franse chansons en ook instrumentale muziek.
Het programma vind ik minder, omdat daar veel te veel wordt overdreven en vaak teveel wordt gepraat. Beide kunnen dan wel echte liefhebbers zijn, maar zij zijn ook beide erg praatziek zodra de camera’s zoemen. En ik wil juist de chansons helemaal en vooral ongestoord willen beluisteren.
Rik Raven
Je hebt gelijk waar het je laatste opmerking betreft, maar je moet het zien in het licht van deze tijd. De tijd van persoonlijkheden die kijkcijfers binnenhalen. Ik vind het ook wel ontluisterend om Van Nieuwkerk, die altijd creatief en vermoeiend enthousiast, nooit zichzelf laat zien, deze keer uit zijn comfortzone stapt. Het is wat het is en ik geniet van de sfeer die ik bijna aan den lijve kan voelen. Dat kunnen de twee adhd-heren niet verhinderen.
En ik volg Ton van Reen ook al jaren met veel bewondering. Ik hoop dat hij ons nog een hele tijd kan blijven verwonderen.
Jacques Smeets
Inderdaad, wij kunnen dit niet veranderen. Wat wij kunnen doen is lekker geniet van Franse muziek en gelukkig kan dat ook zonder deze twee adhd persoonlijkheden.
Ja, Ton is ’n beetje aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Binnenkort hoop ik hem weer eens thuis te kunnen bezoeken.