De nakende invloed van het leven

Hoe ouder ik word, des te vaker ik word geconfronteerd met de aanpassingen die ik in mijn jonge jaren moest maken als ik wilde participeren in de ratrace. Dezelfde ratrace van vandaag de dag, ook al zegt iedereen dat het vroeger allemaal zo’n vaart niet liep … het ligt er al helemaal aan vanuit welk perspectief je dit bekijkt.

Ik heb er nooit zo bij stil gestaan dat ik harder moest werken om maar half zulke goede resultaten te behalen als ik deed, met één arm op mijn rug, voordat ik in 1984 een zwaar ongeluk kreeg.

Dat is later gekomen.

Toen me te verstaan werd gegeven door iemand die wist waarover ze sprak dat mijn energieniveau zo schrikbarend snel daalde op het einde van de dag dat ik mezelf al die jaren voor de gek had gehouden.

Toen ik me realiseerde dat het niets met luiheid te maken had.

Toch blijft het schuldgevoel knagen als ik in mijn luie stoel (what’s in a name?) lig bij te komen met een nietszeggende serie als SCI, NCIS of Grey’s anatomy.

Misschien is daarom het schrijven wel het enige wat ik vroeger deed en nog steeds kan doen. Al het andere – ik was erg goed in sport en goed met paarden, ik had ambitie en was een erg goede leerling met een geheugen als van een olifant, of een dolfijn want diens geheugencapaciteit schijnt nog beter te zijn – heb ik opgegeven. Het gaat gewoon niet meer zoals voorheen. En met minder neem ik geen genoegen. Dat is mijn eer te na. Er zijn zo veel teleurstellingen geweest dat het genoeg is geweest.

Ik legde mijn hart in het schrijven, in het verbeteren van mijn schrijven, mijn eigen stijl. Uiteraard heb ik workshops en cursussen gevolgd, maar omdat ik niet meer leer en onthoud zoals voorheen, kan ik ook niet schrijven zoals het me wordt aangeleerd. Mijn autodidactisch schrijven kenmerkt zich door mijn letsel, iets wat ik eerder helemaal niet doorhad en wat misschien ook wel de reden is voor lezers om huiverig te zijn voor mijn boeken.

Nu is gebleken dat sommige lezers er amper doorheen komen terwijl andere lezers het geniaal vinden. Het verspringen van scenes wat ik doe, kan verwarrend lijken, maar als de lezer er een minimale inspanning voor doet en er zijn hoofd bijhoudt, komt hij tot de slotsom dat alles op zijn pootjes terechtkomt … en dat alles naadloos in elkaar haakt, alles klopt.  

Het is dit van de hak op de tak springen dat ook altijd in mijn hoofd plaatsvindt en dus nogal afmattend is. Ik ben niet lui, ik probeer uit te rusten en ik gebruik deze noodzakelijke rustmomenten voor het voltooien van een verhaal of scene. Ik probeer ook nog de scenes zachter te laten neerkomen zodat mijn lezers zich er beter in kunnen vinden.

Ergo: ik concludeer dat het verworden is tot mijn stijl. Of het verandert? Misschien, maar wil ik dit wel? Moet ik dit niet koesteren? Dat houd ik in beraad omdat ik natuurlijk boven bijna alles toch gelezen wil worden.

Hier de laatste recensie die me heeft doen beseffen dat het is zoals het is: https://www.hebban.nl/recensies/shirley-pellikaan-over-de-rode-traan

Toch komt er nog een boek.

Het zal een ander boek zijn.

Een boek van mij …