De zwijgende meerderheid

Jazeker, ik behoor tot de zwijgende meerderheid.

De meerderheid die zich niet of enkel in gesprekjes tijdens de koffie of een toevallige ontmoeting in de supermarkt uitspreekt over corona. Zo’n vluchtig praatje waarin wordt gezegd dat er een bekende is opgenomen in het ziekenhuis met corona, en dat het toch verschrikkelijk lastig is zo’n mondkapje en een bril die constant beslaat.

De tien procent aan roepers over #hetnietmeermeedoen, over 5G, maar ook de klagers die haatzaaien onder het mom van recht op vrije meningsuiting of zwartepiet, dit is de minderheid. En uiteraard heb ik een mening, ik heb best een stevige mening en ik ben het zeker niet altijd eens met deze of gene, maar het is wat het is: míjn mening en die deel ik met vrienden en in het stemhokje, niet op twitter, facebook, insta of op het malieveld.

Ik heb een moeder met vergevorderde Alzheimer die ik in de oogwenk van een paar jaar heb zien veranderen van een intelligente, welbespraakte vrouw, die mij heeft opgevoed – wat op zichzelf al een verbazingwekkende prestatie is gezien mijn temperament in mijn jeugdjaren en de consequenties van mijn nah tijdens mijn volwassenheid – tot een schepsel van nog geen veertig kilo met een lege blik, uitgesproken klanken die geen woorden kunnen zijn waardoor haar doodswens niet meer uitgesproken kan worden, wat ze regelmatig deed toen ze nog wel kon articuleren. Helaas kwam de ziekte zo tergend traag haar lichaam binnengeslopen dat ze – toen de diagnose was gesteld en ze nog thuis woonde – al zei dat ze er nog niet aan toe was. Een signaal dat de ziekte zo venijnig en ongemerkt bezig was haar verstand over te nemen dat het te laat was voor haar om haar eigen euthanasie nog te kunnen regelen.

Dus ik hou me niet zo bezig met mondkapjes, ik draag ze gewoon. Ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd dan 5G, want de wereld draait, de tijd duurt voort en zal het leren. Het is een kwestie van geduld, maar ook van verdraagzaamheid.

Nee, u hebt gelijk, ik zwijg niet, maar wees eerlijk, denkt u werkelijk dat ik boven al dat geschreeuw uit kan komen? Dat ik ga worden gehoord?

Nee.

Wat ik ga doen, is wat ik de laatste jaren heb moeten doen om te overleven. Ik ga in de escapemodus, ik zet de knop om en ik ga schrijven aan mijn nieuwste boek. Ik ga me dompelen in andere personages, ik ga me afvragen wat kan en wat niet kan en ik onderneem een deepsearch teneinde de nodige informatie te krijgen omdat ik wil dat mijn feiten in orde zijn.

Ik zwijg en ik vlucht in mijn brein.