Genoeg geweest

Gisteren reed ik in de auto naar huis en wist ik precies wat ik in deze blog zou schrijven, maar ik besefte heel goed dat ik dat niet meteen moest gaan doen omdat de emoties dan te hoog zouden oplopen. Even wachten dus. Geen probleem, ik heb het druk genoeg.

Dus vanavond nog een korte bespreking gehad en ik dacht: het kan nu wel even. Wilde ik net beginnen, kon ik me geen woord herinneren van de rijke taal, de poëzie die ik gisteren in de auto had bedacht. Ik gebruikte krachtige, rijke taal, maar niet te vergeten had ik beginzinnen die je omver blazen, die je met bolle ogen van bewondering en een zucht slakend van idolatrie achterover doen slaan …

Hoe dan ook. Weg, foetsie.

Heel jammer omdat het onderwerp dat ik ga aansnijden echt wel vraagt om zo’n fenomenale beginzin.

Nou ja, vooruit maar.

Gisteren reed ik dus naar huis terug nadat ik de crematie had bezocht van een tante, die om euthanasie had gevraagd, wat ik ontzettend moedig vind. Ze was dan ook een krachtige vrouw, die heel veel pijn te verdragen had.

Als het alleen om haar verscheiden ging, had ik dit niet geschreven, want slechts een sterven is daarvoor te gevoelig, te kwetsbaar en daar wil ik niet over schrijven. Nee, er zijn dit jaar al een oom en een tante van mij gestorven. Uiteindelijk zijn er één broer en twee zusters van mijn moeder in 2020 gestorven. Ik ga jullie niet wijzer maken omtrent deze overlijdens in mijn familie, dat is uiteraard privé, maar het zijn de aantallen, die me frustreren.

Waarschijnlijk heeft de voorzienigheid, het universum of het lot heel lang zitten peinzen hoe hij dit alles aan het einde van het jaar nog met een klein extraatje af kan maken, het toefje op de taart of zo, want ik kreeg vandaag nog een rouwkaart met de aankondiging dat een (stief)neef is gestorven en dat ik morgen word uitgenodigd om door middel van een walk through afscheid van hem te nemen.

En nee, beste mensen, er zit geen enkel covidgeval bij.

Wat is dat toch met dat 2020?

Morgen ga ik naar mijn moeder, die niet meer in quarantaine zit, maar die ik alleen op haar kamer mag bezoeken, en die me vage tekenen stuurt van wel of niet herkennen en die niet altijd even blij is, maar ze leeft nog. Ze krijgt de overlijdens van haar broer en zussen niet meer mee, geluk bij een ongeluk misschien. Ik ga sowieso een kaartje sturen met mijn welgemeende condoleances naar het gezin van mijn neef, want …

Het heeft geen zin om te klagen, dat heb ik door schade en schande geleerd, maar ik hoop dat jullie het met me eens zijn als ik zeg dat ik het nu wel even genoeg vind geweest.