Het mysterie van het steentje of het netniet steentje

Na welgeteld 145 beterschapswensen te hebben ontvangen op facebook is het niet meer dan een kwestie van beschaving dat ik iets laat weten over de staat waarin ik me bevind na mijn ziekenhuisopname. En nu kan ik dat doen in een facebookpostje of daar zelfs een heuse status aan wijden, maar dat is En aiet helemaal mijn ding. Ik pak dat liever één op één aan. Face tot face, so to speak …
Want als ik eerlijk mag zijn, moet me van het hart dat een ziekenhuisopname me telkens opnieuw kleiner maakt, maar toch ook wel zelfvertrouwen geeft, en na al mijn bezoeken aan eender welk ziekenhuis, zou ik daar dan ook een aanzienlijk deel van mogen bezitten … want het is niet niets, zo’n ziekenhuisopname, zeker in het licht bezien van wat het heeft opgeleverd, of niet …

Ik werd opgenomen in het TweeStedenziekenhuis in Tilburg met een hevig stekende pijn in mijn zij, beter gezegd, net onder/achter mijn ribben. Er zijn röntgenfoto’s gemaakt en een echo waar niets op te zien zou zijn. Direct ging men ervan uit dat het nierstenen zouden moeten zijn.
Er werd niets aangetroffen!
Dan moesten het hele kleintjes zijn, of gruis. Er waren meerdere mogelijkheden.

Ondertussen werd ik gestationeerd in een tweepersoonskamer, waar ik vier nachten niet heb kunnen slapen – van de pijn én omdat mijn kamergenote een Diehard, die al tien dagen in het ziekenhuis lag en alleen maar in de gaten moest worden gehouden gedurende haar genezing, al om 05.00 uur opstond en aan de slag ging. Een Surinaamse, hele mooie vrouw, zelfstandig en voor geen kleintje vervaard en zulke vrouwen laten zich door niemand de wet voorschrijven. Vraag dat maar aan iedere willekeurige Surinaamse man.  Gelukkig zette ze voor mij wel het geluid van haar tv een paar puntjes zachter als ze hem om 05.00 uur aanzette. En gedurende de dag niet meer uitzette, ook al was ze de hele middag de hort op.
Desalniettemin was ik wakker dus, om 5.00 uur en aangezien ik al geen makkelijke slaper ben, was deze inactiviteit onherroepelijk van de baan. De pijn daarentegen had de tijd van zijn leven. Vrij spel! Whoeha. Des te ergerlijk omdat ik niet wist waarom ik die pijn had, want nierstenen werden steeds meer in twijfel getrokken.

Ik mocht het tunneltje met de ctscanner in.
Ook niets te zien.

Nu begon ik me zorgen te gaan maken. Wat is dat nou? Vooral: hoe kan dat nou? Ik ben toch zeker Gekke Henkie niet? Ik ben geen simulant, ik wend geen pijn voor. Ik weet namelijk wat het is om pijn te lijden. Ik ga toch geen vier dagen in het ziekenhuis liggen – alsof dat paradijs op aarde zou zijn? Ben je nou een paardenstaart betoeterd!

De uroloog kwam met de twijfelachtige mogelijkheid dat het ontlasting zou zijn, dat verhard zou zijn en misschien wel lijkt op een  steentje, op die ene plek. En omdat zijn woord op de afdeling wet is, kreeg ik een klysma met de ondersteunende medicijnen Macrogol en Zaldiar – een soort poepoplosmiddel en een combi van tramadol en paracetamol. Twee dagen later werd ik naar huis gestuurd.

Gister kwam ik thuis en zwaar onder invloed van die lekkere combi was de pijn absoluut minder. Let wel, hij was niet weg, maar minder. Misschien moet ik geduld hebben. De plek waar de pijn zit, net onder mijn ribben is echter onveranderd.  Daar zit datgene, wat het ook zal blijken te zijn, steentje of fossiele uitwerpselen …

Nu is het me toegestaan die pijnstiller te slikken die nog net niet onder de opiumwet valt. Die me extreem suf kan maken, die invloed kan hebben op mijn rijvaardigheid en gebruik van machines en ach ja …

In het geval dat deze blog wat zweverig overkomt, ziehier de oorzaak.

Wat het ook is. Ik hoop dat de arts het bij het rechte eind heeft, maar je zou bijna denken dat zoiets aards als poep niet zoveel pijn kan opleveren. Poep moet zacht zijn, glad, vochtig en vooral onnoemelijk stinken …  ?