Het verraad van oneven getallen

Geen idee of iemand dit herkent, die onverklaarbare voorkeur voor oneven getallen van mij. Ik heb namelijk altijd gedacht dat het de normaalste zaak van de wereld was dat iedereen een voorkeur had voor even of oneven getallen. Zoiets als van de kleur rood, groen of geel houden en niet van roze, of zo.

Ik heb dus mijn leven lang al iets met oneven en ik verheugde me er vorig jaar al op dat er weer een oneven getal in het jaar zat, de drie. Want het betekende dat het eindelijk eens een lekker jaar zou gaan worden; een jaar dat voorspoedig ging verlopen na de covidrampspoed, een jaar waarin ik niet te veel tegenspoed zou hebben. En het begon inderdaad rustig, de eerste maanden gingen voorbij. Ik droeg voor op een poëziepodium, verkocht zo nu en dan een boek aan iemand in mijn omgeving, mijn eerste workshop korte verhalen schrijven was een succes, ik verkocht eindelijk weer eens lekker op Elfia, de Feelgoodmarket  in Eindhoven en op de plaatselijke braderie en ik sportte, volgde wekelijks yogalessen en ik had grote plannen waar het mijn schrijven betrof – ik had namelijk al het nieuws gekregen dat twee van mijn thrillerverhalen een bescheiden succes hadden behaald waardoor ze beiden in dezelfde bundel zouden worden geplaatst, dus alles zag er goed uit.

Maar prijs de dag niet voor de avond. En vertrouw nooit meer op oneven getallen. Want nadat ik na een verjaardag waarna ik een leeftijd bereikte met maar liefst twee oneven getallen, wat ik als best comfortabel zag, begon het eens zo redelijk positieve jaar uiteen te vallen. Het ging nog niet eens meteen, maar geleidelijk. In juli was een best leuke en gezellig happening, maar kwam ook de liefste hond van de hele wereld op veel te jonge leeftijd te overlijden. Hij was zes jaar!

Het leven gaat door en ik moet mee. Dus ik koerste ieen maand later aan op een succesvol Castlefest, maar reed na een dag mijn auto al total loss. Dat heb ik in mijn vorige blog geschreven, omdat het zo zenuwslopend was voor een nah’er.

In de maand daarop toog ik (wel met een goede vriendin als backup, want het was me niet in de koude kleren gaan zitten) naar het midden van het land waar ik op een podium werd geroepen omdat twee van mijn verhalen in de thrillerbundel Fatale ontmoeting Fatale ontmoeting « Uitgeverij Ellessy waren geplaatst.  

In dezelfde maand onderging ik een oogoperatie. Het herstel hiervan is tot op de dag van vandaag nog niet voltooid. Ik zie nog niet voldoende, met alle lastige consequenties…

De maand daarna moest ik me weer laten brengen naar een thrillerevent, die heel gezellig was en waar ik een aantal van mijn vakbroeders- en zusters heb mogen ontmoeten. Het was geweldig leuk, maar dat oog bleef een spelbreker.

De volgende maand onderging ik een zwaardere operatie, die me zes weken volledig nutteloos ging maken. Ik wist dat ik hulp zou moeten accepteren bij bijna alles. Nu zou dat een perfecte gelegenheid zijn om eindelijk weer te gaan schrijven, want ik heb weer een boek in mijn hoofd, misschien wel twee, maar dat nah-hoofd van mij zat veels te vol met allerlei zaken die waren uitgegroeid toto onmetelijke proporties die de genezing betroffen. Bovendien kon ik niet goed genoeg zien (veel luisterboeken gehoord) en ik kon niet lang genoeg rechtop zitten. Pas nu na ruim een maand begint het herstel wat mooier te kleuren en schrijf ik deze blog.

Maar … genoeg geklaagd, want in de weken achter me heb ik wel kunnen bijkomen van mijn hectische pechjaar, dat gelukkig bijna achter ons ligt.

Mijn voorliefde voor oneven getallen zou niet meer vanzelfsprekend mogen zijn.

Ik voel me verraden door de oneven getallen. Moet ik me gelukkig prijzen dat volgend jaar uit uitsluitend EVEN getallen bestaat?