Ik ben een positieve pessimist
Het eerste blijkt uit de wijze waarop ik op mijn leeftijd nog altijd hoge doelen stel en het tweede is uitentreuren bewezen omdat ik bij voorbaat weet de doelen toch niet te kunnen halen.
Het positieve blijkt ook uit het feit dat het door mijzelf opgelegde vierdagenindeweekbezoek bij mijn moeder met Alzheimer no matter what moet doorgaan. Ik ga, hoe miserabel ik me ook voel, uitgezonderd als ik in de hoogst besmettelijke fase ben van een virus. Is gelukkig nog niet voorgekomen, geen corona, of zo.
Weet ze nog wie ik ben? Niet echt, maar ze weet wel dat ik dicht bij haar sta en ik moet dat koesteren want ik sta natuurlijk zo dichtbij als iemand maar kan staan, ik kom tenslotte uit haar buik.
Het negatieve is natuurlijk dat ik mijn moeder zo niet wil zien, omdat ze niet langer is wie ze was. Deze aandoening is een monster van de meest mensonterende soort. Niemand wil diegene uit wiens buik je komt, op deze genadeloze wijze zien aftakelen.
Toch ben ik die positieve pessimist, want ik weer schrijf weer, hoewel de gedichtenmuze wat naar de achtergrond is gedrongen. Deze muze kan dan ook alleen op de spaarzame momenten aankloppen dat er plaats is in mijn hoofd. Er is daar echter nog maar zo weinig plek over omdat het monster en alle praktische problemen/perikelen die hij meebrengt elke fractie aan poëtische inspiratie opslorpt. Gelukkig komt er zo nu en dan weleens wat door en ik heb daardoor zeker een aantal onafgemaakte gedichtjes, die met wat tijd en rust gaan worden voltooid.
Het negatieve is dan weer dat ik mijn biografie dus een wijl heb moeten stopzetten omdat het me allemaal te dichtbij komt. Ik kan geen afstand nemen, hierdoor zijn mijn woorden fout, verkeerd en gewoon niet goed genoeg. Het was beter ermee te stoppen tot ik het van een metaforische bovenaf kan bekijken.
Van de positieve kant bekeken, ben ik wel weer bezig met schrijven. Jeej! Joepie! Eureka.
Ik ben aan het puzzelen op een plot en op de personages van een tweede boek van De overlevers, waar ik nog weinig over kan en wil zeggen omdat het weleens een ontzettend vet gaaf fantastisch spannend verhaal kan worden, een beetje een whodunit in een urban fantasy setting.
Als ik het tenminste allemaal geschreven krijg voordat weer alles in het honderd wordt gestuurd door een of andere, nu nog onbekende tegenslag. Van de negatieve kant bezien, dat dan weer wel.
Mijn dagen zitten te vol voor mijn snel overbelaste hoofd.
But I will survive.
(thank you for listening …)
Dit vind je misschien ook leuk
Het verraad van oneven getallen
Genoeg geweest
6 reacties
Jolanda
Top meid!!!
Kan niet wachte
Suc6 met alles
Rik Raven
Dank je, Jolanda, maar je zult toch nog even geduld moeten opbrengen.
Ik doe heel hard mijn best. 😉
Henri Patrik
Men is nooit te oud om hoge doelen te stellen. Hm, kijk naar mij, bijna zeventig en ik heb nog zoveel projecten open. Ben nu aan de vertaling bezig van “The Vitruvian Inspiration”, en er liggen nog twee maniscripten te wachten op verbetering. Mijn vrouw heeft kanker (ongeneeslijk) wat periodieke behandelingen inhoudt en diverse andere dokters en specialisten bezoeken. De familie (kinderen) en het schrijven zijn een fantastische therapie. Alles steekt in het hoofd, ook ons gedragspatroon, en als men zichzelf kan overtuigen dat men de klok nooit kan terugdraaien, maar wel nog iets in en voor de toekomst kan doen, of elke nieuwe dag nieuw beleven, dan kan men nog fantastische momenten beleven. Dat heeft mijn vrouw belet om weg te kwijnen. Na meer dan drie jaar (dokters gaven haar drie jaar) heeft ze de experimentele behandeling als een deel van haar leven aanvaard. Zelfs de onkoloog staat verbaasd over de fysieke weerbaarheid, maar ook de psychische…en dat zonder aangeboden hulp van jon psychologen. Dat alles om te zeggen dat positieve energie van jezelf moet komen, dat het niet in flesjes te koop is. Ik wens je alle sterkte, maar je kunt alleen zo sterk zijn als je zelf wil. Alles beste en ik kijk uit naar je volgende roman.
Henri
Rik Raven
Dank je, Henri, ik ben best positief, hoor, alleen kunnen te veel tegenslagen achter elkaar soms erg zwaar drukken. Ik heb zowat een jaar geen of erg weinig inspiratie gehad omdat er gewoon geen ruimte was. Alzheimer is niets anders dan een langzame weg naar een zeker wegkwijnen, een afsterven. Door mijn nah kan ik niets naar de achtergrond verbannen omdat ik er even niet aan wil denken. Ik krijg alles even hard binnen en als het me bezighoudt, blijft het zitten en is er geen plaats voor betere gedachten.
Ik heb er nog geen vrede mee, mijn moeder heeft er geen vrede mee, maar ik heb besloten dat ik het moet accepteren. Dat ik de rust terug moet zien te krijgen omdat ik er niet aan onderdoor wil gaan.
Ik wens jou en je vrouw heel veel sterkte in het ziekteproces.
Gerard
Lieve Rick, het is wat, dat je allemaal meemaakt. Het zal dan ook allemaal niet meevallen. Ik hoop dat het positieve pessimisme voor jou snel mag veranderen in een positieve optimisme. Het zal niet meevallen ik weet het, maar ik denk ook een beetje aan mezelf, want ik wacht natuurlijk weer op een volgend boek. Ik hoop dan ook dat je toch weer energie kan putten met het schrijven en de wetenschap dat er mensen zijn die met je meeleven op afstand. Hugs&Kisses van je “grootste” fan.
Rik Raven
Dank je, Gerard, ik schrijf weer, maar het gaat niet zo snel. Ik zeg maar zo: goed werk heeft tijd nodig. Ik zie je hopelijk op Castlefest. Knuffel terug.