Kansen

Dit is even een blogje tussendoor. Ik heb namelijk een best wel grote stap genomen en de organisatie Hersenz aangeschreven.
Wat is dat nou? Wil ik erachter zien te komen of ik nog te redden ben?

Ach ja, misschien. Maar vooral wil ik weten of er manieren zijn om wat ik doe en wat ik het allerliefste van de hele wereld wil blijven doen, maar waarin ik word gehinderd door wat ik in mijn tienerjaren heb opgelopen: hersenletsel. Toen bestond er geen naam voor en evenmin waren er behandelingen beschikbaar (in ieder geval niet voor mij voor zover als mij bekend was), maar inmiddels heet het nah en zijn er vele soorten therapieën, hulpgroepen en nog meer.

Ik ben ‘gewoon’ verder gegaan met leven omdat dat de enige keus was, en ik zal niet de enige zijn in die tijd, maar het betekent wel dat mijn beperkingen – die ik al die jaren heb overwonnen, opzijgeschoven, weggeduwd en/of geaccepteerd – deel zijn geworden van wie ik ben. Ik heb ermee leren even, ik ben ernaar gaan leven. Wat kon ik anders? In een hoekje zitten te kniezen? Schiet niet echt op, wel?

Nu echter ben ik een auteur, niet onverdienstelijk, toch blijft mijn nah – in ieder geval het deel van mijn leven dat ervoor heeft gezorgd dat ik mijn hele leven anders moest gaan indelen – me nu nog verder terugdringen, omdat ik zo verschrikkelijk veel aan mijn hoofd heb dat ik geregeld overprikkeld raak, met burnoutverschijnselen te kampen heb ed. Soms vrees ik dat het me bijna onmogelijk wordt gemaakt dit nog te blijven doen. Ik wil blijven schrijven, dat is het enige wat mij redelijk goed afgaat, maar tegenwoordig kom je er niet meer met verhalen schrijven alleen dus ik schrijf er ook nog gedichten bij. En dat is heel leuk. Toch, ik zal niemand gaan vermoeien met welke werkzaamheden er nog meer bij horen, maar iedereen in het vak weet waar ik over spreek.

Dat is waar ik naar op zoek ben, kansen om beter te leren schrijven, om meer kwaliteit te leveren. Best wel problematisch in mijn geval omdat leren onmogelijk blijkt te zijn op de reguliere manier of op enige andere manier omdat ik daarvoor de tijd niet krijg. Terzelfder tijd wil ik namelijk ook dat mensen de kans krijgen om mijn boeken af te wijzen of aan te schaffen … en daarvoor moeten ze weten dat ik besta, nietwaar? Ze moeten zien dat ik verhalen heb. Dat ik ze zelfs heb opgeschreven in boeken, er verhalen van gemaakt. Ik zie mijn verhalen steeds beter worden, maar ik moet steeds opnieuw op zoek om dat schrijven te verbeteren.

Misschien ligt mijn nah ook wel aan de oorsprong dat ik mezelf steeds wil blijven verbeteren.  Het is zeker dat ik altijd blijf leren omdat er weinig keus is met zo’n erbarmelijk slecht geheugen als ik heb.  😉

Kansen, daar draait het om. Ik probeer te kijken of er nog iets te redden is. Of ik en mijn nah samen meer ruimte kunnen creëren om mijn schrijven te verbeteren. Misschien zal dit proces in mijn geval moeilijker blijken omdat ik al langer leef met nah dan zonder en ik mijn eigen methodes heb ontwikkeld, maar ik heb wel de eerste stap genomen in het specifiek vragen naar hulp met het omgaan met mijn hersenletsel.

Wish me luck … I tink that I am going to need it