Life is a bitch, and …

then you die.

Wanneer er zaken gebeuren die je niet in de hand hebt, die je leven volledig op z’n kop zetten en die je zo keihard op de proef stellen dat je moet oppassen dat je het spoor niet bijster zult raken, dan is deze zin wel op zijn plek. Ik excuseer me dan ook niet.

Het is zoals het is: mijn moeder is enkele dagen geleden met spoed opgenomen in een verzorgingstehuis. Vanwege deze crisisopname verblijft ze nu verder van huis dan ik had gewild. Omdat ik dus minder vaak op bezoek kan komen, vrees ik dat ze me misschien nog eerder vergeten zal zijn want Alzheimer is zwaar kut …

Vandaag bracht ik haar was, nu schoon, gedroogd en gevouwen, mee terug en de wazige onverschilligheid waarmee ze amper bekeek hoe ik haar kleding in de kast legde, was alarmerend, maar vooral tekenend.

Ze is verdrietig dat ze daar zit, ze voelt zich opgesloten, en hierin heeft ze natuurlijk gelijk, maar het is voor haar bestwil. Ik ga hier in deze blog niet verder op in, het lijkt me allemaal wel duidelijk.

Het is wel pijnlijk te moeten constateren dat haar persoonlijkheid al zover is vervaagd dat ik haar amper nog herken als de sterke vrouw die ze was … of mag ik dit nog niet zeggen? Is het te vroeg?

Ik twijfel, ik ben haar dochter, dus wie anders dan ik is het toegestaan om dit te zeggen? Van de andere kant, als ik dit zo stel, ben ik dan niet eigenlijk al een soort van afscheid aan het nemen? Dat wil ik nog niet, nog niet klaar voor … en zo …

Je hoort in de media dat Alzheimer deze verwezenlijking/vervaging in de hersenen van mensen in gang zet. Miljoenen hebben er boeken over gelezen, geschreven door bekende Nederlanders, maar totdat je het aan den lijve meemaakt, bij je eigen moeder, je eigen bloed, of totdat je als hulpverlener met zulke mensen werkt, weet je niet wat het is.

Net als met mijn nah, dat ook iedereen denkt te begrijpen maar dat nooit zal kunnen en ook niet hoeft omdat erin meeleven en geloven veel belangrijker is.

Desondanks moeten we verder en ik ben in ieder geval dankbaar dat ik nu voor mijn moeder kan doen wat zij voor mij heeft gedaan.

Aan bovenstaande gebeurtenissen zijn maanden voorafgegaan waarin ik me niet altijd wist te concentreren als ik schreef, hetzij aan mijn gedichten, hetzij mijn verhalen. Ik heb dan ook al enkele afwijzingen binnen, terwijl ik op momenten als deze wanhopig snak naar een positief woord …

Toch mag en kan ik dit ook niet verwachten. Ik lever werk af dat niet beantwoordt aan de gestelde eisen, dus moet het daar op beoordeeld worden. Aan mijn biografie heb ik niets meer kunnen schrijven, ook wel omdat dit er ook in aan bod moet komen … denk ik.

Maar een afwijzing is nooit lekker.

But …

I go on and I get stronger.