NU EVEN NIET

Van nature ben ik zeer empathisch. Dat is dus van een andere categorie dan dat ik altijd kan begrijpen wat mensen doormaken. Ik kan me inleven, ik kan me voorstellen wat er in mensen omgaat, hoewel dat dus ook weer iets anders is dan het onderkennen van de beweegredenen voor hun acties.

Als schrijver moet ik allerlei emoties, moet ik diverse  karakters geloofwaardig etaleren. Ik moet in diverse situaties vele (on)mogelijkheden beproeven en uittesten omdat ik een personage geloofwaardig in zijn fictieve leven wil laten staan. Wanneer ik over een moordenaar schrijf of over een kind van drie, ik wil dat de lezer ze allebei voor zich kan zien.

Dat ik dus empathisch ben en me kan voorstellen dat sommige mensen bepaalde handelingen doen, staat net zo ver van begrijpen dat relschoppers winkelpuien vernielen als weten dat een patiënt op de ic kan komen te overlijden.

En dit is een slechte metafoor omdat ik te kwaad ben om een goeie te verzinnen.

Natuurlijk is het niet makkelijk om je leven anders te moeten indelen omdat anderen dat zeggen. Beperkt te worden in je doen en laten en gekort te worden in je ‘vrijheid’.

Maar om er nu de Tweede Wereldoorlog bij te halen. Hemelvalneer, de meeste relschoppers weten niet wat lijden is. Echt Lijden met een lange ij.

Black lives matter was een protest waar ik me wel wat bij kon voorstellen, hoewel ik nooit zal kunnen begrijpen wat het is om zwart te zijn omdat ik nu eenmaal een witte ben. Maar dat is een protest met een dikke hoofdletter en echte argumenten, die me wel kunnen overtuigen.

Maar dit tuig weet niets, het zijn veelal kerels die blind achter elkaar aan lopen terwijl ze met elkaar wedijveren wie de grootste heeft en ze bewonderen giechelend diegene die de eerste ruit ingooit van een ziekenhuis.

Van mij mag iedereen vinden wat hij wil en ik heb respect voor iedereen die me dat op een goede manier kan uitleggen. Ben je tegen de coronamaatregelen en kun je dat met argumenten staven, rustig en met tact uitleggen?

Prima. Misschien kun je me nog overtuigen.

Tot nu toe heb ik echter nog geen argument gehoord of gelezen dat mijn mening ook maar enigszins laat overhellen.

Tegen de overheid? Daar heb ik zelf genoeg argumenten tegen omdat er het nodige is fout gegaan of niet goed genoeg of veel te traag, maar bekijk ook eens wat wel goed is gegaan, wat gedaan moest worden of wat er zou zijn gebeurd als het niet was gebeurd?

En die avondklok? Mensen, hou nu op met zeuren.

Al jaren kom ik na negenen alleen nog buiten, als ik geen andere keus heb. Ik zie in het donker zelfs te slecht om de hond nog uit te laten. Ook maakt het zien van halo’s rondom de lichten dat ik liever niet meer autorijd in de avond.

Dit zijn mijn argumenten. Ik vraag me af of er ook maar iemand van de relschoppers is die zich hierin  kan inleven?

Nee.

Maar hoor je mij klagen?