Puinhopen

Op de puinhopen van vierendertig jaar tegen de stroom in zwemmen en met wind tegen naar de bergtop fietsen, schrijf ik mijn boeken.
En nee, dat is niet makkelijk en ik zou glashard liegen als ik dat beweer. Toch wil ik niet dat men dit aan mij kan zien als ik op een podium sta voor mensen op mijn boekpresentatie, ik klets een end in de ruimte en lees wat ik heb voorbereid van papier. Niets aan de hand, zou je zeggen.
Niet helemaal waar, want terwijl ik me voorbereidde op de presentatie (de dagelijkse mentale voorbereiding begint voor iemand met nah al wanneer de datum bekend is, dus ook in mijn geval) op vrijdag de dertiende moest ik in mijn achterhoofd dus ook de Dag van het fantastische boek toelaten omdat die de dag erop was. Dit zijn erg veel prikkelingen die ik in goede banen moet zien te leiden omdat ik er anders aan onderdoor ga. Ik zeg het zoals het is.
Dat in goede banen leiden, ging deze keer faliekant de mist in omdat een aantal onverlaten (behorend tot de jury van de Harland Awards Boekenprijs) de arrogante brutaliteit had om te beslissen dat vijf al genomineerde boeken ineens niet genoeg kwaliteit hebben om een winnaar te kunnen aanwijzen. Ik heb dit even moeten laten bezinken en ik wil er niet al te veel over kwijt, alleen dat dit weleens de doodsteek kan zijn voor de Harland Awards. Ik ben er al bij sinds 2006 toen ik met een van mijn eerste verhalen voor de PaulHarlandPrijs eerste werd van de laatsten, als in dat ik net de voorronden niet had bereikt. Maar het was de eerste keer dat ik meedeed, dus ik was goed bezig. Op een uitzondering na heb ik daarna altijd de voorronden weten te bereiken, hoewel er van een prijs nooit sprake is geweest, ik ben te raar. Toch kan ik wel zeggen dat ik de Harland Awards geboren heb zien worden en zien groeien. Tot nu.
Verder zijn er al genoeg blogs aan gewijd van mensen die dichter bij de organisatie staan dan ik, die altijd alles beter vanaf de zijlijn bekijkt en dan de conclusie trekt.

Ik begon deze blog met de puinhopen van mijn nah, waar ik al vierendertig jaar tussendoor schuifel. En dat lukt best, maar op zulke dagen wordt het me wel heel moeilijk gemaakt. Ik was van plan te gaan, ik had al kunnen regelen dat ik met iemand kon meerijden – dus vanwege dat geregel was mijn stressniveau eigenlijk al te hoog – , maar zij zag er vanaf om naar de Dag te gaan vanwege bovenstaande gebeurtenis, de Harlandpuinhopen. Het duurde niet zo heel lang en ik besloot het vlak nadat ik mijn boekpresentatie had afgerond (meestal duurt het langer om iets wat al zo lang in mijn geest heeft postgevat, te wijzigen of af te zeggen) voordat er een last van me afgleed en ik me realiseerde dat het een goed ding was om niet te gaan. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig?

Dus hier mijn uitleg waarom ik niet aanwezig ben geweest op de Dag van het fantastische boek.
Toch wil ik jullie deze foto niet onthouden van mijn boekpresentatie. Samen op het podium met de man van de realiteit, Jim de Koning die mij nu en dan vriendelijk doch resoluut op foutjes in De overlevers heeft gewezen.