Tied vur un blogske.

Om maar met de woorden van Tommy Wieringa te beginnen: ‘Schrijven is iets wat iedere schrijver zelf uitvindt.’
Ik kan niet anders dan het grondig met hem eens zijn. In de meeste Angelsaksische landen krijgt men op jonge leeftijd de kans om het vak Creative Writing te volgen terwijl wij in Nederland ons moeten behelpen met wat ondefinieerbare schrijfcursusjes online, die ene opleiding in Amsterdam (waar mensen, zoals ik, die uit de andere delen van het land komen, slechts met moeite gebruik van kunnen maken) of de hogere opleiding voor journalistiek.
En daar begon mijn pech, want vrij vlot nadat ik hoorde dat ik was aangenomen op de opleiding Journalistiek in Tilburg, mits ik mijn havodiploma haalde – waar geen twijfel over was, kreeg ik een ongeluk.
Mijn toekomstbeeld aan diggelen.

Toen ik echter als bijna veertigjarige met een beetje talent, geen opleiding, een cognitieve handicap, maar een onverbeterlijke vastberadenheid en doorzettingsvermogen zocht naar mogelijkheden om beter te leren schrijven, stuitte ik op een muur.
Die muur is er nog, maar in de tussenliggende jaren heb ik enkele stenen weten los te wrikken om een doorgang te maken. Ik heb veel geleerd van mezelf en van de wijze raad van redacteurs/schrijvers, maar ook van het kopiëren van bekende schrijvers – er wel voor oppassend mijn eigen stijl niet te verloochenen toen ik die eenmaal had gevonden.

Ik heb zelfs geprobeerd gedisciplineerd te zijn, want het is goed vaste tijden te scheppen om in alle rust te schrijven, regelmaat is goed. Dat klopt, vooral in mijn geval, maar toch is dit weer iets wat ik op mijn eigen manier heb moeten aanpassen omdat ik me niet lang kan concentreren.
Daar heb ik iets op gevonden. Ik zorg dat ik tussendoor mag SOG’gen van mezelf, met mate. Zo krijg ik lucht en kan ik snel en goed verder schrijven. Het werkt, vraag me niet waarom.

Nu mijn nieuwe boek De overlevers is gepubliceerd, nemen de verplichtingen rap toe, want om de mensen zo ver te krijgen dat ze mijn boeken gaan lezen, zal ik ze eerst moeten verkopen, en daarvoor moet ik de boer op.
Ook dit hoort bij schrijven, indirect dan toch. En ook hier heb ik zelf moeten uitvinden wat bij mij past, waar ik goed in ben. Ik ben geen marktkoopvrouw, eerder degene die de kraam bemand en haar spulletjes aan de man probeert te brengen; beetje kletsen, beetje lachen en soms zelf samen een kop koffie drinken.
En die dan thuis weer verder schrijft aan nieuwe verhalen.