Twee dagen Castlefest in een schrijversbrein

In 2008 had ik mijn eerste ervaring met Castlefest. De eerste twee jaren was ik er als bezoeker, maar daarna altijd als standhouder(shulpje) en als auteur. Drie keer slechts heb ik wegens persoonlijke omstandigheden – zoals in 2018 – verstek moeten laten gaan, want CF heeft altijd dat speciale plekkie in mijn hart behouden.
Na de coronajaren was ik benieuwd wat er veranderd zou zijn en of en hoe ik ermee om zou kunnen/moeten gaan. Mijn nah is nu eenmaal geen fan van verandering en dat botst nogal eens omdat ik wel graag variatie zie … Story of my life.

Om die te verwachten botsing enigszins op te vangen, was ik op vrijdagavond al naar Noordwijkerhout gereden waar ik een kamer had geboekt, ook vanwege de reistijd van twee uren.  Dus op zaterdag was ik redelijk uitgerust en ik ben vol goede verwachtingen en met wat gezonde spanningen naar Lisse gereden.
Nou ja, alles was nieuw, de ingang, het terrein, de tent, maar ik was gelukkig vroeg genoeg om de kortere route via de standhoudersingang te mogen lopen met mijn volgeladen bolderkar. Al zwoegende kreeg ik van iedereen die ik tegenkwam een hele goedemorgen en ik wenste ze blij hetzelfde toe, wat me genoeg energie gaf voor de hele dag.

Eenmaal aangekomen was er in de schrijverstent geen levende ziel te bekennen, dus ik heb mij en mijn boeken geïnstalleerd op één van de tafels die blijkbaar voor mij was gereserveerd. Volledig zen, zonder te veel prikkels, na een redelijke goede nacht en met lekker weer, niet te warm.
Deze stemming heeft de hele dag doorgezet en het werd een hele fijne productieve dag, wat betreft de verkoop en met zulke fijne mensen om me heen. De collega-schrijvers en ook de bezoekers, want er zijn er bij met wie ik na al die jaren een bijna vriendschappelijke band heb mogen opbouwen.
Misschien is het daarom dat Castlefest op de een of andere manier specialer is gebleken dan de andere festivals, zoals Elfia of MWF en ben ik daarom bereid die lange reistijd op de koop toe te nemen.
Echter …

Het gaat in mijn leven nooit zoals ik inschat, want de zondag daarna was op alle gebieden – op het menselijke contact na – minder, waardoor ik al snel mijn reserve-energie heb moeten aanspreken. De presentatie van Sophia’s Bloedwetten was wel een fijne booster, maar zo’n goede verkoop als ik zaterdag had, zo’n slechte had ik zondag.
De bezoekers van de schrijverstent liepen mijn tafel voorbij en ik werd over het hoofd gezien. Op het einde van de dag werd mijn verkoop wel meer dan verdubbeld … naar het aantal van maar liefst drie boeken. Waarschijnlijk puur uit medelijden van een mede-standhouder.

Ik was helemaal kapot, ik dacht niet meer en kon alleen nog maar reageren. Mijn energie verbleef op standje ver in de min en zelfs het blijde feit dat ik overall meer boeken had verkocht dan op een gemiddeld CFfestival kreeg het energieniveau nog maar net genoeg in de plus om die twee lange, zware uren naar huis te kunnen rijden.

Echter, in mijn eentje achter het stuur kwam de rust terug in mijn hoofd.

Met de wetenschap dat de drie boeken op zondag het totaal verkochte boeken op 21 had gebracht. Dit is toch echt wel een hele goede uitkomst. Natuurlijk hebben de meeste auteurs in de tent veel meer verkocht dan ik, maar zo is het altijd geweest. Ik ben geen goede verkoper, laat mij maar schrijven want ik kan niet goed praten. Intussen weet ik dat dit geheel en al te wijten is aan mijn nah. Helaas zal dat nooit veranderen, mettertijd wordt dat nu eenmaal niet beter. Ik zoek hierin hulp, alleen heb ik geen idee waar te zoeken.

Uiteindelijk is het self publishen voor mij niet de beste manier van schrijven/uitgeven/marketen gebleken, maar het is ook maar helemaal de vraag of ik deze mate van vrijheid op zou willen geven, want bij een reguliere uitgever heb ik minder zeggenschap en moet ik me tevredenstellen met 9% royalty’s.

Dus welbeschouwd ben ik heel tevreden met de verkoop op Castlefest en ik heb weer nieuwe herinneringen: aan mijn topfans, aan nieuwe en hernieuwde ontmoetingen en het heerlijke weer.